Albumrecensies & concertrecensies
Indiestyle – 2013 – 2015
Indiestyle is een online muziekmagazine dat album- en concertrecensies, interviews, en muzieknieuws publiceert.
En dat is ook exact wat ik tussen 2013 en 2015 voor hen schreef. Meer van mijn werk kun je hier vinden.
The War on Drugs – Lost in The Dream: bijzonder persoonlijk
18/03/2014
‘Lost in The Dream’, het derde album van The War on Drugs, wordt in gang getrokken door het negen minuten durende ‘Unter the Pressure’. Dat is gewaagd, wat jammer genoeg niet altijd gelijk staat aan geslaagd. We krijgen het gevoel dat de outro wat uitgemolken wordt. En dat gevoel van slome langdradigheid zal ons meermaals bekruipen op deze plaat.
The War on Drugs maakt het soort muziek waar onze ouders wel eens naar geluisterd zouden hebben, op voorwaarde dat ze opgroeiden in de late jaren 80 en toch een beetje hip waren. Soms vergeten we dat we eigenlijk naar Adam Granduciel aan het luisteren zijn en niet naar een jonge Bob Dylan die zich aan het droompopgenre waagt.
‘Lost in the Dream’ is uiteindelijk een zeer persoonlijk album geworden, niet zo verbazend als je weet dat de relatie van de zanger net op de klippen liep toen hij begon met schrijven. Die persoonlijke touch merk je vooral in zijn lyrics. Waren die op voorgangers ‘Slave Ambient’ en ‘Wagonwheel Blues’ nog redelijk metaforisch, dan zijn ze hier straight to the point en bovenal heel eerlijk.
Maar laat je niet misleiden door deze achtergrondinformatie en door de misschien wat donkere songtitels (‘Suffering’, ‘Disappearing’, ‘Burning’). Granduciel verliest zichzelf nooit helemaal in het duistere. Zo leent ‘Red Eyes’ er zich bijvoorbeeld toe om triomfantelijk dansend in het rond te springen. Geloof ons, we hebben de proef op de som genomen. Als een nummer toch dreigt weg te drijven in een met mineurakkoorden gevoede depressie, zoals ‘An Ocean Between the Waves’, lost de frontman dit op door het tempo stevig op te voeren.
We geven toe, in het begin vonden we dit nogal een saai album dat nergens heen leek te gaan. Niet onaardig om aan te horen, maar met gebrek aan enige wow-factor. En toen onthulde elke luisterbeurt meer nuances, meer lagen, meer diepgang. We leerden elke song beter kennen, zodat die evolueerden van gewone kennissen naar echte vrienden. Geef deze plaat dus zeker de tijd om zich langzaam en ietwat verlegen aan je bloot te geven.
The War on Drugs live zien kan binnenkort in Utrecht (Le Guess Who?, 24.05) en Brussel (Botanique, 25.05).
Michael Feuerstack – The forgettable truth: folk voor grote mensen
17/02/2015
Als je bij de naam Michael Feuerstack aan Snailhouse denkt, zit je zeker niet verkeerd. De Canadees besloot vorig jaar dat huisje van zich af te schudden en onder zijn eigen naam verder te gaan. Na bijna vijfentwintig jaar in het vak van professionele creatieve duizendpoot kan hij al een behoorlijk cv op tafel leggen.
Bijna even lang is de lijst van mensen waarmee de muzikant samenwerkte op zijn nieuw offer aan de wereld: ‘The forgettable truth’. Pietro Amato (Bell Orchestre, Luyas) wordt aan de piano gezet, Peter Xirogiannis neemt bas voor zijn rekening en Mike Belyea (Jenn Grant) mag zich uitleven op de drums. Hierdoor kan Feuerstack zich helemaal toeleggen op de zang, wat een album met folk voor grote mensen oplevert, vol antwoordloze vragen.
Het album begint goed met ‘Receiver’ en weet dit ritme ook even aan te houden. We worden getrakteerd op een mengelmoes van uptempo nummers (‘The devil’) en songs waarop het draait om de simpele combinatie van de man met zijn gitaar en de mijmeringen des levens. (‘Cemetery trees’, ‘Clackity clack’).
Maar na een tijdje merken we onze aandacht toch wat verslappen. Hier en daar krijgen we nog een energetische opflakkering, om dan vanaf ‘Glacier love’ gedurende vier liedjes lang weg te ebben in een uniforme brij van rustige folk volgens het boekje. Geen enkel steekt er noch met kop, noch met schouder bovenuit. Twaalf nummers zijn er dus misschien een paar te veel; enkele van de laatsten hadden gerust weggelaten kunnen worden, zonder dat we het gevoel zouden krijgen iets te missen.
“I told you when I met you I was very hard to please”, zingt Feuerstack in ‘I wanted more’. You and us both, meneer Feuerstack, dus vergeef ons dat ‘The forgettable truth’ ons niet helemaal lyrisch krijgt.
Radio Carver – Hopes on the horizon: droefgeestigheid troef
25/01/2015
Na debuut ‘Wrecking ball’ komt Radio Carver nu met opvolger ‘Hopes on the horizon’ aangezwaaid. Deze moeilijke tweede vertaalt zich in een melancholisch geweeklaag, al te horen wanneer de eerste noot in ‘Walk away’ aangeslagen wordt en Koen De Rooveres donkere Americanastem de ruimte vult. Halverwege wordt die dan aangevuld door Eva De Bie en het moet gezegd worden: wat gaan die stemmen prachtig samen. Ook solo kan De Bie er wat van, zoals we uiteindelijk horen op afsluiter ‘You are a fight’.
Radio Carver heeft haar eigen stijl en sound gevonden, maar wentelt er zich misschien gemakshalve net iets te veel in. Tussen ‘Walk away’ en ‘You are a fight’ is er absoluut geen enkele verrassing op de plaat te vinden. Droefgeestigheid troef, tenzij je ‘Don’t remember me’ meerekent, de enige “vrolijke” noot.
Een begeleidende plaat voor donkere dagen, wanneer je zin hebt om het leven even veel te serieus te nemen. Dus maak je maar klaar voor een tocht door de duisterste krochten van het menselijke wezen, maar vergeet ook je zaklamp niet.
Om Radio Carver aan het werk te zien, kan je op 29 januari afzakken naar de Trix in Antwerpen waar de releaseshow plaatsvindt. Ingang is gratis, meer info vind je hier.
Verslag Robbing Millions + Great Mountain Fire + BRNS Ha’Fest Gent, 13 mei 2015
14/05/2015
Laten we eens kijken hoe het met de muzikale wereldburgers uit Brussel gesteld is, moet Ha’fest gedacht hebben. En zo geschiedde. De eerste avond van de vierdaagse in en rond de Handelsbeurs stond volledig in het teken van bands uit de Belgische hoofdstad. Robbing Millions, Great Mountain Fire en BRNS waren ambassadeurs van dienst.
Robbing Millions
De jonge snaken van Robbing Millions mochten de spits afbijten. Vijf kerels, negen instrumenten op één podium en nog kwam alles maar traag op gang. Zanger Gaspard Ryelandt leek er op het eerste gezicht niet veel zin in te hebben, hoe hij met zijn hand in zijn broekzak het podium opslofte. Ironisch genoeg werd het er met het tweede nummer ‘Hand in hand’ niet veel beter op. Gelukkig was daar nog bassist Raphaël Desmarets die enthousiasme toonde voor de hele band. Deed hij daar nu net een cheerleader move? Danste hij net alsof hij in een eighties fitnessvideo thuishoorde? En wat was dat, een sjamanistische dans? Het zou ons in elk geval niet verbazen.
Enkele ‘whoe’s’ en ‘aah’s’ die opstegen uit het publiek toen ‘Dinosaur’ aangekondigd werd, doet ons vermoeden dat onze Franstalige broeders langzaamaan door iedereen in de armen gesloten worden. En dat ‘Dinosaur’ er boenk op was, gaan we niet ontkennen. Daar was die energie die we al de hele tijd misten. De perfect passende samenzang die een groot deel uitmaakt van de unieke sound van de band, komt er zo mooi tot recht.
En eindelijk zijn we vertrokken. Songs volgen elkaar in hoog tempo op, schipperend tussen upbeat en rustig, tussen catchy en psychedelisch. Inventieve ritmes houden alles nog frisser dan een vis. Helaas bekruipt ons af en toe toch het gevoel van herhaling. De ‘aah-aah-aah’-stemmen om de twee nummers, de awkward bewegingen van Ryelandt en zijn weinig variërend gezang. We verliezen bijna interesse.
Maar Robbing Millions brachten wel een strakke set in een niet altijd evident genre (mathrock meets psychedelische muziek meets catchy meezingers, anyone?), die met een betrekkelijke hoeveelheid show verkocht werd. Maar he-le-maal overtuigd waren we toch niet.
Great Mountain Fire
Dan viel de beurt aan de heren van Great Mountain Fire. Lag het aan het feit dat de band, badend in blauw licht, opkwam? Of misschien die bezwerende, rustige eerste noten? Geen idee, maar we werden in elk geval direct meegetrokken in de kluwen van Great Mountain Fire. Gelukkig bleek dat kalme begin geen voorbode voor wat later zou volgen. Integendeel. Een hoog tempo, veel enthousiasme en een speelse sfeer waren de constante rode draad. Bandleden wisselden onderling af en toe eens van instrument. Dat zorgde voor heel wat heen-en weer geloop en gaf een ietwat chaotische indruk, maar brak tegelijk ook de traditionele opstelling en routine een beetje. De groep maakte van de gelegenheid gebruik hun nieuwe album ‘Sun dogs’ voor te stellen. Live kunnen we het alvast pruimen.
Maar eerlijk is eerlijk. Nee, Great Mountain Fire beschikt misschien niet over het beste songmateriaal of de diepste lyrics en ja, de Tame Impala is pretty strong in this one. Maar ze wisten toch onze aandacht vast te houden en lieten ons af en toe te verlangen naar zomerse tijden. Aanstekelijk en ongecompliceerd. Dansbaar en catchy zonder te poppy te zijn. Het hoeft niet altijd meer te zijn. En bovenal leken ze zelf gewoon ook erg veel plezier te hebben tijdens het optreden.
BRNS
De afsluitende eer ging naar BRNS, waarschijnlijk de bekendste band van de avond. Hun laatste wapenfeit ‘Patine’ kreeg lovende recensies, en we waren die wonderlijke eerste ep uit 2012 ook nog lang niet vergeten. De verwachtingen waren dus hooggespannen. Misschien te hoog, want ingelost werden ze in elk geval jammer genoeg niet. BRNS koos ervoor de ‘Wounded’-succesformule achterwege te laten en zich volledig op de nieuwe plaat te focussen. We werden enkel nog getrakteerd op ‘Here dead he lies’ en klepper ‘Mexico’. Of dat een goed idee was of niet, laten we in het midden. Het drumwerk was weliswaar nog altijd even retestrak, de melodieën deugdelijk en het samenspel wérkte gewoon. Maar toch misten we de veerkracht en vitaliteit die we van de band gewend zijn. Zelfs ‘Mexico’ dat normaal altijd garant staat voor een ware explosie, kwam dit keer precies echt niet van de grond.
Ligt het aan de songs die beter op plaat klinken dan wanneer ze live gebracht worden? Of de hoge verwachtingen die uit ‘Wounded’ ontsproten? Moeten we misschien gewoon nog wat aan de nieuwe nummers wennen en hun debuut-ep leren loslaten? In elk geval: we bleven toch een beetje teleurgesteld achter.
Beginnersgids vinyl
Opdracht in het kader van het postgraduaat Digital Content Creation.
Een hele week lang werkte ik, in groepsverband, samen met platenzaak Music Mania om een volledig social media plan voor hen uit te werken (zie hier). Een individueel luik van deze opdracht bestond uit het creëren van een contentcategorie, met bijhorend voorbeeld.
Ik koos ervoor om een beginnersgids over vinyl te schrijven. Hiervan kon Music Mania dan een serie maken om te publiceren op hun website en socials. Dit was niet alleen leuk voor bestaande klanten die iets konden bijleren, maar ook goed om nieuwe klanten aan te trekken, omdat de drempel om aan vinyl te beginnen werd verlaagd.
Vinyl 101: The Ultimate Beginner’s Guide - Part 3 Lindsey De Laet | 4 min. read
Below you can find part 3 of our fantastic Vinyl-Beginner’s Guide. In part 1 we talked about the equipment you’ll need to buy before you can get started. And if the numbers 33⅓, 45, and 78 don’t make sense to you, please be sure to first read part 2 ‘formats and speeds’.
Your new turntable and speakers are sitting proudly on the cabinet, you understand the differences between the various vinyl formats and speeds, and you’re finally ready to bring that coveted black gold into your home. But where to find it? What should you look for when buying a record? Should you only buy new records or are old ones the way to go? We’d be delighted to put everything together for you!
New vs. vintage records
There you are: prepared to make your first vinyl purchase. But will it be a used record or new one? Both have its advantages and disadvantages. Vintage records are usually less expensive than new records, and with old records you have a better chance of getting an original pressing or original artwork. You will have a little more work inspecting the records to ensure they are in good condition – but more on that later.
The benefit of purchasing a new album speaks for itself: you are getting a brand spanking new album that you know isn’t damaged. Of course, they cost a little more. And when an album is out of print, it might be more difficult to obtain a new copy. However, by purchasing new vinyl, you are supporting the artist, which is not the case when purchasing a secondhand record.
Whether you’re buying old or new records, the golden rule remains: never rush into a decision and only buy what you’ll enjoy. Otherwise, you’ll end up with a house full of dusty records. Take your time. Vinyl isn’t going anywhere anytime soon.
Where can I buy records?
Your best friend is the local record store. And they’re just one quick Google search away! The best thing is that they’re all unique. At Music Mania, for example, we sell both used and new records in every genre imaginable. And the people working in independent record stores are generally eager to answer all of your questions. People selling both new and used records can also be found at flea markets. The advantage here is that there is room to negotiate a price with the seller.
If you’re only interested in secondhand records, don’t overlook thriftstores. Depending on where you live, you can come across real gems (‘Seventeen Seconds’ by The Cure for 0.50 euros? Don’t mind if I do!) You could also rummage through bin after bin filled with classical music and come up empty-handed. But that’s part of the charm of crate digging!
If you’re serious about your newfound hobby, you could go scouring record fairs across the country and beyond. But make sure you are prepared and get there early enough. You’ve exhausted all of the options above and still haven’t found what you’re looking for? Impressive. Also, go to the one place where everything is for sale: the world wide web. Aside from the obvious webshops for record stores, Discogs is a good place to start. In addition to being the largest online music database, a lot of people are selling their records on the website.
What to look for when inspecting vinyl
Of course, this mainly applies to second-hand records. Because the condition of used records varies greatly, here are some things to look for.
- The sleeve/packaging Do judge a record by its cover! A quick glance at the record sleeve can give you a preview of the condition of the album. Remember that some wear and tear is to be expected. The innersleeve, particularly its absence, is a better indicator. If there is no innersleeve, the record has most likely been abused.
- Warping Check to see if the record is bent or warped by holding it flat at eye level. In general it’s not unsafe to play a warped record and it will not damage your stylus. But the sound warped records create may come across as unpleasant.
- Identify the recording surface. Are there any visible dents or scratches? There are various types of scratches, some causing more problems than others. Assume, however, that a clearly felt groove is a no-go. Also, know your music; louder genres will mask scratches better, whereas quieter genre albums will sound terrible even with a minor scratch.
If you can listen to the record on the spot first, do so! Seems like a no-brainer, but there is no better test than listening to the record. It will give you a better idea of any warping or scratches.
Congratulations, you are now ready to go vinyl hunting. Make sure to stop by our store; we’ll be happy to assist you!
Want to be even more prepared and learn how to avoid finger cramps? Check out our 10 ultimate crate-digging tips and if you want to please everyone while doing so, we’ve also created a handy record shop etiquette guide for you!